Ο ΝΕΟΣ ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΜΟΡΦΗ ΤΟΥ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΑΝ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Η νεωτέρα ιστορία της Ευρώπης εδράζεται στην φιλοσοφία του Ορθολογισμού (Rationalism) που επιφυλάσσει για τον εαυτό της την θέσιν της «αληθείας των αληθειών» ή, ορθότερα, «της καρδίας των θρησκειών, δηλαδή της θρησκείας των θρησκειών», όπως αναφέρουν και τα Τεκτονικά Λεξικά στο λήμμα «Τεκτονισμός». Η φιλοσοφία γενικώς θέτει ως αντικείμενο της το γνωσιολογικό ζήτημα, δηλαδή, το ζήτημα της αλήθειας, του όντος και του είναι· εξ ου και μεταβαίνει νοερώς στο μεταφυσικό επίπεδο όπου κείται η αληθεία. Η νεωτερική Επιστήμη με την θεμελίωσή της υπό του διαφωτιστικού κινήματος, αντίκειται στην θρησκειό-φιλοσοφία μέσα από την δική της φιλοσοφία (επιστημολογία) σύμφωνα με την οποία η αλήθεια δεν μπορεί να ευρίσκεται σε ένα υπέρ- ή μετά-κόσμιο επίπεδο καθώς τα «γνωσιολογικά εργαλεία» της ανθρώπινης φύσης (ανθρώπινος λογικός νους) είναι πεπερασμένα· ούτω και η προσέγγιση μίας μεταφυσικής, άχρονης και υπερκόσμιας αληθείας δεν είναι κατ΄αρχάς δυνατόν να συμβεί δια φθαρτών, εγχρόνων και υλικών μέσων (αισθήσεις, νους, φαντασία, κ.τ.λ.)· συμπεραίνεται λοιπόν πως η αλήθεια, ακόμη και εάν κείται στα Επέκεινα, είναι αδύνατον να ευρεθεί και άρα πρέπει να αναδιφάται μονάχα στο κοσμικό-υλικό επίπεδο (μία θεμελιώδης αρχή της αντί-θεολογίας του Προτεσταντισμού και ειδικότερα του Καλβινισμού, που θεωρείται από πολλούς το εφαλτήριο της τρομαχτικής διαδικασίας της εκριζώσεως του παραδοσιακού πνεύματος και της παράλληλης αντικατάστασης του από το Επιστημονικό ή Θετικό ή Ορθολογικό). 

Με την κυριάρχηση αυτού του πνεύματος επί των νεωτερικών βιομηχανικών κοινωνιών, συγκροτήθηκε μία νέα αντίληψη περί της πραγματικότητας που συνοπτικά αποδίδεται είτε ως Υλισμός, είτε ως Θετικισμός, είτε ως Αντικειμενισμός. Με την πάροδο των ετών και την έλευση του επιστημολογικού αναστοχασμού, φιλόσοφοι της επιστήμης όπως οι Κουν (ο οποίος "αποκάλυψε" την «επαναστατική δομή της επιστήμης», που συνεχώς αλλάσσει τον πυρήνα των παραδεδεγμένων αληθειών της, μέσα από μία επιστημονική διαδικασία αποδόμησης αυτού ακριβώς του πυρήνα ο οποίος αντικαθίσταται από ένα νέο «σύνολο» αληθειών που είναι καταδικασμένο και αυτό με την σειρά του να αναιρεθεί) και Φουκώ, που τόνισαν την «σαθρότητα» αυτού του σχήματος καθώς ενώ παρουσιαζόταν ως αντίστιξη και αμφισβήτηση προς το θεολογικό ή παραδοσιακό πνεύμα (το οποίο εννοιολογείται από τον επιστημονισμό ως "αυθαίρετος δογματισμός") στην πραγματικότητα είχε αντικαταστήσει αυτό το πνεύμα προσφέροντας όμως πλέον μία «κοσμικώς διαρθρωμένη» απόλυτη αλήθεια· οι φιλόσοφοι αυτοί αντιτείνουν λοιπόν μία νέα επιστημολογία που γεννά τον νέο θετικισμό ή υλισμό ή ορθολογισμό και η οποία διακηρύσσει πως όλες οι πραγματείες περί του αληθούς, του πραγματικού, του είναι και του όντος, είναι αυθαίρετες, ατελής, κοινωνικώς διαρθρωμένες και υποκειμενικές. Έτσι, η Επιστήμη, δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από μία μορφή του φαινομένου του κονστρουκτιβισμού (κοινωνικής οικοδόμησης της αντίληψης για το Είναι), μία «πραγματικότητα» με την οποία πρέπει να συμβιβασθεί. Είναι εμφανής η αυτό-αναίρεση αυτής της γνωσιολογικής θεωρίας των Κουν και Φουκώ, αλλά και αρχαιότατη μιας και αρύεται το βασικό της επιχείρημα από την αντίστοιχη σοφιστική αντίληψη περί αλήθειας (Πύρρων-Πρωταγόρας) βάσει της οποίας όλες οι γνώμες είναι υποκειμενικές.

(Για μια κονιορτοποίηση, δια της κοινής λογικής, αυτής της γνωστικής θεωρίας βλέπε εδώ: 

«γ΄. Περί τοίν δυοίν εναντίον λόγοιν, του τε Πρωταγορείου και του Πυρρωνείου.»

«Λόγω δέ δή εκείνω, αλλήλοιν μέν εναντιωτάτω, ομοίως δ΄αλαζόνε τε καί ατασθάλω, εκποδών ποιητέον· οίω ο μέν πάντα αληθή είναι φησιν, ως πάντων χρημάτων μέτρον άν άνθρωπον όντα, καί τό δοκούν εκάστω, τούτο καί όν· ο δ΄ουδ΄οτιούν άν είναι αληθές, ως άνθρωπον γε ουκ άν άξιον γε όντα κριτήν ουδ΄οτουούν, ή καί τά πράγματα που αυτά άπιστα όντα. Άμφω γάρ τούτω τώ λόγω ευπεριτρέπτω όντε, καί ευελέγκτω ομοίως εστόν. Ήν τε γάρ πάντα αληθή τις φή, καί τήν αντιφάσκουσαν τούτω δόξαν, ή δή καί ανθρώπων οι πλείστοι τίθενται ως ου πάντα αύ αληθή, εξ ανάγκης άν ομολογήσειεν· ήν τε μήδ΄οτιούν φή αληθές είναι, καί αυτό αύ τούτο ως ουκ αληθές αποφανεί. Καί μέν δή τυγχάνουσι σχεδόν άπαντες άνθρωποι σοφωτέρους τε άλλους άλλων ηγούμενοι καί αμαθεστέρους, καί παρά μέν τούς ίασιν, ως μαθησόμενοι τι, τούς δέ διελέγχουσιν, ως δή ουκ ορθώς γινώσκοντας περί ών άν καί οίοντο τι ειδέναι· ουκ άν, εί γε ή πάντας, ή μηδένα άν αληθή δοξάζειν υπελάμβανον.»

«γ΄. Σχετικώς με τις δύο αντίθετες διδασκαλίες, την Πρωταγόρεια και την Πυρρώνεια.»

«Και οι δύο διδασκαλίες εκείνες, που είναι αντίθετες μεταξύ τους, αλλά κατά παρόμοιο τρόπο αλαζονικές και αυθάδεις, πρέπει να παραμερισθούν. Από τη μια ο Πρωταγόρας υποστηρίζει ότι όλα είναι αληθινά, αφού θεωρεί ότι για όλα τα πράγματα μέτρο είναι ο άνθρωπος και ότι η γνώμη του καθενός αυτή είναι η μόνη πραγματικότητα. Από την άλλη ο Πύρρων υποστηρίζει ότι τίποτα δεν μπορεί να είναι πραγματικά αληθινό, αφού πιστεύει ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να είναι αξιόπιστος κριτής για τίποτα και ότι τα ίδια τα πράγματα δεν αποτελούν γενικά αξιόπιστη μαρτυρία. Και οι δύο αυτοί λόγοι μπορούν εύκολα να ελεγχθούν, άρα μπορούν το ίδιο εύκολα να αναιρεθούν. Γιατί αν κάποιος ισχυρισθεί ότι τα πάντα είναι αληθινά, αναγκαστικά θα πρέπει να ομολογήσει ότι είναι αληθινή και η αντίθετή της άποψη, με την οποία συμφωνούν και οι περισσότεροι άνθρωποι, πως δεν είναι δηλαδή τα πάντα αληθινά. Αν πάλι υποστηρίξει ότι τίποτα απολύτως δεν είναι αληθινό, θα ομολογήσει ότι δεν είναι αληθινή και αυτή η ίδια η άποψη. Και όμως, όλοι σχεδόν οι άνθρωποι συνηθίζουν να θεωρούν μερικούς σοφότερους και μερικούς αμαθέστερους από τους άλλους· στους πρώτους πηγαίνουν με την ελπίδα να μάθουν κάτι, ενώ τους δεύτερους τους κατακρίνουν επειδή δεν γνωρίζουν σε ικανοποιητικό βαθμό αυτά που νομίζουν ότι γνωρίζουν. Δεν θα το έκαναν λοιπόν αυτό, αν θεωρούσαν ότι όλοι πρεσβεύουν ή ότι κανένας δεν πρεσβεύει την αλήθεια». («Νόμων Συγγραφή», υπό Γεωργίου Πλήθωνος Γεμιστού.) 

Με την έλευση λοιπόν του Νέου Υλισμού και την εκ νέου προσαρμογή του με το φιλελεύθερο και δημοκρατικό σύστημα, αναδύεται μία νέα συνείδηση που θεωρεί πως οι υποκειμενικώς διαρθρωμένες απόψεις πρέπει να γίνονται σεβαστές ως ατομικά-κοινωνικά βιώματα χωρίς να ελέγχεται το αληθές, εύλογο ή ωφέλιμο τους, ακριβώς διότι αυτές οι παράμετροι είναι σχετικές και υποκειμενικές. Έτσι εξηγείται λοιπόν, πώς οι μειοψηφικές ατομικές ή συλλογικές τάσεις (από τους κιναίδους έως τις...γοργόνες!) διεκδικούν δυναμικά μία ισότιμη θέση στην κοινωνία και επιτυγχάνουν πολλές φορές να προωθηθούν και να νομιμοποιηθούν ως «εναλλακτικός τρόπος του ζην»· η έλευση αυτής της απανθρωποποιημένης κοινωνίας (μιας και σχεδόν απόλυτα οι τάσεις αυτές συνιστούν ανατροπή της ανθρωπίνης οντολογίας) επέρχεται σε έναν κόσμο που εδράζεται στην κλασσική, αιώνια και φυσιολογική ανθρώπινη κοινωνική μορφή διακυβερνήσεως, ήτοι τα συνεκτικά έθνη με τις ομοιογενείς κοινωνίες. 

Οι οπαδοί λοιπόν της άρχουσας γνωστικής θεωρίας και των κοινωνικών ομάδων που διεκδικούν την «έμπρακτη» έκφρασή της, απαιτούν την άρδην αλλαγή του συστήματος εξουσίας καθώς αυτό είχε δομηθεί για να εξυπηρετεί τις ανάγκες μίας μή-πλουραλιστικής και κατακερματισμένης «κοινωνίας των πολιτών και των ταυτοτήτων»· το νέο σύστημα λοιπόν δεν μπορεί παρά να παραδειγματίζεται από το συναινετικό σύστημα διακυβέρνησης του Βελγίου που συνοπτικά εμφανίζει τα κάτωθι χαρακτηριστικά: α) Υφίσταται κοινωνική και πολιτική διαίρεση που μπορεί να συνοδεύεται και από γεωγραφική "οιονεί αυτονόμηση" (ίνα το εννοήσεις καλλίτερα, βλέπε τα "οιονεί" αυτό-διοικούμενα Εξάρχεια ή τις κοινότητες των Γύφτων)· β) Τα διηρεμένα τμήματα εκπροσωπούνται αναλογικά γεγονός που οδηγεί στην υπερ-εκπροσώπηση των μειοψηφιών· γ) οι ελίτ κάθε κοινωνικό-πολιτικού τμήματος κυριαρχούν και διαβουλεύονται μεταξύ τους για την λήψη των αποφάσεων· δ) Οι αποφάσεις τελικώς λαμβάνονται συμβιβαστικά και ιδίως για τα ευαίσθητα θέματα προκρίνεται η ομοφωνία· ε) Οι αλληλεπιδράσεις μεταξύ των τμημάτων δια των ελίτ-εκπροσώπων τους, δημιουργούν αφ΄ενός έναν ελάχιστο "κοινό τόπο συνεννόησης" μεταξύ τους (άρα τα τμήματα της κοινωνίας έρχονται πιο κοντά) αλλά παράλληλα η επιτυχής λήψη των αποφάσεων σε ένα τέτοιο σύστημα, απαιτεί την διατήρηση της τμηματικότητας του (τόσο "de facto" όσο και "de jure"), αλλιώς αυτό δεν έχει λόγο ύπαρξης.
Το ως άνωθεν σύστημα λοιπόν, είναι ιδανικό για μια κοινωνία όπου οι ταυτότητες των πολιτών της είναι αντικρουόμενες και ασυμβίβαστες (φερ΄ειπείν, κίναιδοι-φυσιολογικοί) καθώς όλες γίνονται ισότιμες από την στιγμή που εκπροσωπούνται αναλογικά και απαιτείται η ομοφωνία (ικανοποίηση όλων των πλευρών) για να ληφθούν μέτρα· αυτό θα είναι και το φρικώδες μέλλον της Ηπείρου μας, το αιώνιο τέλος της! 

Στην εικόνα: «Το Πενθούν Πνεύμα», φιλοτεχνηθέν υπό Νικολάου Γύζη. 

~Rafael

Πηγή: ιστολόγιο "Ο Υπεράνθρωπος" (https://yperanthropoi.blogspot.gr)